Vivaldi

 

‘’Yıl 1881 yer Sicilya’’ diye başlayan espriler vardı bir zamanlar. Benim öykümün başlangıcı da öyle olsun. Yıl 1999 yer Amsterdam. Centrumda yani şehrin merkezinde bir çatı katı kiralamıştım. Faresi ve haşeresi bol bu çatı katının alt ve üst kiracıları evin eski sahiplerinden daha gürültücüydü. Geceleri dışarıdan gelip geçen gürültülü kalabalığı içen bağıran sokak gençlerini ki çoğu işsiz güçsüz kara benizlilerden oluşmakta, evin içerisinde ki gürültüye katarsak oldukça hareketli akşamlar yaşadığımı söylemeliyim.

Sabahları başlayan günlük maratonumda işten dil okuluna ve oradan eve geldiğimde ‘’evim evim, güzel evim’’ diyecek bir halim dahi kalmıyordu. Komşularımın ve ev arkadaşlarımın eşliğinde ve fare dostlarımı saat alarmı niyetine düşünerek sabaha hareketli bir başlangıç yapabiliyordum. Klasik deyimle Polyannacılık oyunu nasıl oynanır öğrenmeye başladığım günlerdi.

Size biraz isimden bahsedeyim. Bir restaurantın bulaşıkçılığını yapıyordum. Bulaşıkçılık deyip de geçmeyin lütfen. Bir gün gönüllü gelin mekana görün isterseniz. Allahtan soğuğu nadiren yitiren bir ülkedeydim. Yoksa özellikle yaz aylarında o telaş ve koşturmaca çekilmezdi. Aşçı yamağı iki garsonu ile küçük ama güzel bir restorantti. Avrupa sakin ve düzenli hayatı yaşama tarzı ile bilinir. Ben Amsterdam şehrinde bu konforu pek gördüğümü söyleyemeyeceğim. Renkli bir akşam hoş geldiğinde, benimde iş saatlerim bitmiş oluyordu. İşten okula giderken gördüğüm insanlar tramvaylar ışıklar bayram yeri atmosferini anımsatıyordu. Yorgun ve artık bitap düşmüş eve dönüş saatlerimde bu kalabalığın kimi caddelerde daha da artmış olması bana adeta Avrupa şehrinde yaşadığımı tekrarlıyordu.

Haftanın üç günü dil okulundan arta kalan saatlerde, iş saatimin bitiminin ardından yine Amsterdam’da bir barda tanıştığım Remzi ile bir başka bara uğradık. Birlikte yaptığımız sohbetler haftada bir iki de olsa tüm haftanın yorgunluğuna karşın yetiyordu. Dinlendiriyordu belki de farkında olmadan uzun yılların dostluğunu biz bu akşamlarda atıyor oluyorduk. Mini bir sokakta ki bu mekan en çok geldiğimiz yerlerden biriydi. Los ışıklı ortamı ve sakinliği ile bize geniş sohbet imkanı sağlıyordu. Geleceğe dair… iş, evlilik, çocuk hayallerimize... her masasına olduğumuz süslü cam kavanozlarda ki masa mumları bu sohbetimize şahit oluyorlardı. Remzi Hollanda uyruklu bir kız ile internette chat sohbetinde tanışmış, bu tanışıklığı evliliğe kadar sürdürebilmişti. Bana doğru gelmiyordu. Böyle bir ilişkiyi sağlıklı bulmuyordum. Ama Remzi aşık olduğunu, onsuz yapamayacağını söyleyince bu düşüncemi paylaşmaktan vazgeçtim. Avrupa ülkelerinde vatandaşlık hakkı kazanmak oldukça uzun ve yorucu bir takip gerektiriyordu. Hatta kimi zaman Remzi bir taş ıle iki kuş vurduğunu söyler gülerdi…

Şehir çocuğu olmama karşın bisikletle burada tanışmıştım.benim çocukluğumda  daha çok  hali vakti yerinde olanlar  çocuğunun bisikletini ihmal etmezdi. Remzi’yi tanımamla aynı dönemlere rast gelmişti mor bisikletimle arkadaşlığım. Remzi ile yine demlendiğimiz bir akşam saat gece yarısına yaklaşırken eve koyulmak üzere ayrılıyorduk ki , ben bisikletime binerken yeni arkadaşım soruverdi..

‘’ya dostum aşk var mı aşk? ne olacak senin bu halin?

‘’yo be arkadaşım. bu devirde aşk mi kaldı ‘’ diyerek yanıt vermiştim.

Sonra selamlaşıp ayrıldık. Yolum bitmek üzereydi ki. O an bir farklılık yapmak istedim. Bisikletimden inip yürümeye başladım. Bu kez mor bisikletim bana arkadaşlık ediyordu. Kapısı görünen evime girmek yerine arka sokağından dolanarak gitmeyi tercih ettim. Evimin arka sokağı olmasına rağmen ilk kez bu yoldan geçiyordum. Yol boyu ilerledikçe salonlarında rahat koltuklarında abajurlarını yakmış kitap okuyan karı-kocalar, bilgisayar başında çalışan ya da belki de gezinen aile üyelerini röntgenci edası ile izleyerek morumla birlikte yürüyorduk. Aile ortamlarını görmeyeli uzun zaman olmuştu. Gerçi benim anımsadığım aile akşamlarıma uymuyordu bu manzara ama salon birlikteliği hep aynıdır.. sokağın sağ basında duran iç kısımdaki iri bina dikkatimi çekti. Adımlarımı sıklaştırdım. Yanılmamıştım düşündüğüm gibi bu eski tas yapı bir kiliseydi. Herhangi bir ışık yoktu. Hatta ürkütücü bile denilebilirdi. Bahçe kapısı açıktı. Arkadaşımı alçak bahçe duvarına yasladığım gibi demir kapıdan içeri süzüldüm. Yanlış mı görüyorum diye şaşaladım. Bu saatte kilise kapısı açıktı. İçeriden piyano sesi geliyordu. Korkusuzca kafamı içeri doğru salıverdim. Öyle değil midir? benim memleketimde ibadet yerlerine izin alınmadan girilebilir!.. Piyano çalan bir bey gördüm ve onu dinleyen bir kadın. Rahiplerin giysi odasının kapı aralığından eşikte durmuş adamı dinliyordu. Adamda kendinden geçmiş elleri piyanonun tuşlarında çalıyordu… Sırtı onu dinleyen kadına dönük bir şekilde bana hafifçe yan  oturuyordu.Karşımda ki adama çok uzak olmayan bir yere oturdum kadına başımla selam verdim. Sade krem rengi elbisesi ile  birlikte yüzünde ki masum ifadeden genç bir  rahibe olabileceğini düşündüm.bu geç saatte neden burada olabirdi acaba diye düşünmeden edemedim. O da selamıma karşılık olarak   başı ile karşılık vermişti. Vivaldi nin bestesini çalan bu adam bende hayranlık uyandırırken ,birazda  içkiyi  kaçırmanın rehaveti içinde dinledim.

piyano oldukça eskiydi.belli ki gündüz yahut hafta sonları o oval rayda ki  perde çekildiğinde bu eski piyano gizleniyor.o gür ve etkili sesi ile org meydana çıkıyordu.

Yaklaşık 10  dakika sonra bu mini konser bitince piyanist birkaç saniye öylece durup bekledi. Aniden bakışları bana yönelince toparlanma ihtiyacı hissetmiştim. Ama yerim rahattı sanırım. Bu toparlanma çok da başarılı olmamıştı.

“Merhaba” dedi kendi dilinde. “Bu saatte ne getirdi seni buraya?” yarım yamalak dil tecrübemle; “Affedersiniz… çok güzel çalıyordun” diye yanıt verdim.

Yanıma doğru yaklaştı ben de ona doğru adımlarımı attım. “Teşekkür ederim adım Frank, siz?”

“Merhaba ben Yener” samimi bir ses tonu ile bana oturalım dedi. Yer gösterdi birlikte oturduk. Göz üçü ile kadını kontrol ettim. Orda değildi. Anlaşılıyor ki o da odasına çekilmişti.

“Konuşmak istersen” dedi, adam;

“Biraz lisanınızı biliyorum” dedim tebessümle…

“O halde ben konuşayım” dedi.

“Çok güzel olur, dinlerim. Anlamam iyidir” dedim.

Hayret! Adam da sanki gecenin bir vakti biri gelse de muhabbet etsek durumundaydı. Olsun diye geçirdim içimden. Olsun bu gecemin de bir farkı olsun… Frank anlatmaya başlamıştı bile;

Çocukluğundan başladı. Kısaca annesine olan sevgisini, ailesini, nerede yaşadığını; Ateist bir baba, Agnostik bir anne ev ortamında çoğu mantık ve gizem sohbetleri ve kuralları ile geçen bir çocukluk. Uzunca anlattığı okul yılları, sıkı dostlukları, hatırlı öğretmenleri neredeyse iki saat geçmişti. Anlayabildiklerim ölçüsünde aşkları… politik üniversite yıllarında ki kavgaları. Farkında olmadan kaykıldığım yerde içim geçmiş, aniden doğrulup kendime gelmeye çalıştığımda önümde kahve fincanları ile bekler buldum kendisini…

Sonra Maria’ya sıra geldiğinde cümlelerin hızı yavaşladı, özenle kuruyordu cümleleri daha çok anlamamı istercesine. Belli ki üniversite yıllarında tanışmıştı Maria ile. Dindar Katolik bir ailenin kızıydı Maria. Çok heyecanlanıyordu her ismini söylediğinde kızın. Anlaşılan bu hayata dair derin yarası bu Maria denen bayan olmuştu.

Durdu yine kahvesi henüz yarı olmamıştı. Ben biten fincanımı yere koydum.

-Ne oldu Frank, sonra ne oldu? Biliyorum ki senin için çok önemli bu kadın!

-Ne mi oldu? Hüzünlüydü sesi… Evet üzgünsün.. Neler oldu?

-“Maria  oldu” dedi. Gözleri dolarak. O artık yok.

Bu adamın dengesiz bir tarafı olsa da üzülmüştüm. Az önceki heyecanından eser kalmamıştı. Şaşırdım. Hiç bu kadar duygusal bir Avrupalıya rastlamamıştım.

Sabahın ilk ışıkları, kilisenin camlarından ışık hüzmeleri etrafa şişli bir aydınlık veriyordu. Sessizliği yine ben bozdum:

-Sonra, sonra hiç sevmedin mi? Frank evlenmedin mi?

-Hayır, hiç düşünmedim Yener. Hem de hiç. Sonra peder olmaya karar verdim.

Şaşırmıştım karşımda ki adam peder olabilir miydi?

-Neden böyle bir karar aldın anlamadım?

-Maria Katolik’ti beni ise düşüncesi karmaşık bir genç, bu durumum annemden gelen özellik sanırım. Yirmili yaşlarımın başında ki heyecanımla belki de dinim adına çok samimi düşünmeden bu kararı almıştım. Çünkü Maria’ya ulaşmanın tek yolu bu olabilirdi. Hastalığının son evreleri Maria hep derdi. “Üzülme Frank, üzülme sevgilim, yine buluşacağız.” O zaman öyle düşünüyordum. Öteki dünya varsa Maria beni mutlaka orada bekliyor olacaktı.

-Şimdi ne düşünüyorsun?

-Evet var… ve o beni bekliyor. Ah..Mariam!... Deli bir gençlik kararıydı. Ailem ile çok sorun yaşadım karşı çıktılar, kararıma saygı göstermediler. İlk bu düşüncelerle girdim peder olacağım yolu yürümeye, zor bir yoldu Yener, çok zor… ama değdi Mariam için. Mariam beni Tanrıya ulaştırdı. Başlarda sadece Maria vardı şimdi biliyorum ki beni seven ve beni Mariam’a ulaştıracak olan Tanrım da var. Mariam’a cennetinin en güzel köşelerinden birini verdi. Beni bekliyor sevgilim orada… hizmetle geçirdiğim onca yıl ve işte şimdi buradayım Yener. Hayat çok garip…

Hiç evlenmedin mi?..Çocukların olsun istemedin mi?

Hayır Yener hiç düşünmedim.ben böyle kendimi bulabildim.Kutsal düşünceye bu yalnızlığımla inandım.

-İnanıyorsak hep varız, var oluruz Peder Frank… dedim tebessümle…

O da tebessümle cevap verdi.Bu yaşlı adamın sabah olmasına ve geceden uykusuz olmasına karşın o neşeli tebessümü banda umut vermişti.

-Ara sıra uğra Yener, konuşalım ben Mariam’ı anlatayım sana, sen kendi hayatını olur mu?

-Olur, Peder sevinirim. Dedim. Kalkıp tokalaşarak ayrıldık. Dışarıdan sabahın hareketliliğinin başladığına dair araba ve okuluna gitmekte olan çocukların gürültüleri geliyordu. O da notalarına doğru yöneldi tekrar.

Kilisenin kocaman cami  sabahın ışığı  ile öylesine bir cümbüş arzediyordu ki ; muhteşemdi  mavinin sarının kızılın tonları  sabah neşesi ile doluyordu iç mekana hıristiyanlığı sembolize eden geometrik şekiler bu geometrik şekilerlin özelliklerini  Ankara ‘daki öğrencilik yıllarımda arkadaşım olan  Leyla dan duymuştum.Bu konuda tez hazırlamıştı;

 

Notre Dame Katedralinden bahsetmişti.ilk o zaman duymuştum kilise mimarisi hakkında detay birşeyler.Bu katedralin cephe diye adlandırılan birçok cami ve bu camlarda herrbirinin ayrı öyküsü olan resimler ıilenirmiş.Kanavice gibi ..

 

Fransız gotik mimarisinin en essiz örneği olarak bilinen Notre Dame, ayrıca ilk gotik katedrallerdendir demişti . Gotik okadarını soramadım.Gotik ne anlama geliyor şimdi bak keşke daha dikkatli  dinleseydim diyorum.Heykellerin ve işlemeli camların ortaçağ Roma mimarı üslubundan sonra pek görülmemiş bir dünyevilik içeriyormuş,

 

Turistler açısından popüler bir yer olmasından başka bu kilise halen bir Roma Katolik katedrali olarakda kullanılır demişti Leyla.Herzaman avrupa tarihine ilgim olmuştur.Leylanın anlattıkları da kiliseleri hakkında aldığım ilk bilgilerden olmuştu. Mesela Batı cephesi diye adlandırılan bölümünde ki pencerede yeniden tahta çıkan İsa'nın ön bakire de dahil olmak üzere yaşayan ve ölüleri yargılaması konu  edilmişken ..Güneyde ki pencerede Yeni Ahit'ten "İsa'nın zaferi" hikaye edilmiş.

Bir gün dünyada ki birkaç ülkeyi gezecek kadar  param olursa ilk isim bu katedrali görmek olacak. Listemde başlarda yer alıyor.

çünki bu eser Avrupa'da özgün eserler olarak kalmayı başarmış sayılı tarihi yapıtlardan biri.

Şimdi bulunduğum bu küçük kilisede katedral kadar olmasada o uhrevi havası ile sarıyordu sizi . Hemen başımı yukarı çevirdiğimde gördüğüm kiliseye göre oldcukça büyük ve gösterişli olan camda gürdüğüm Meryem ana tasfiri kucağında İsa bebeği ile yarattığı  mistik ahenge önceden sönmüş mumların kokusu eşlik ediyordu.

Arkamı dönüp çıkarken aklıma geldi, hemen geri dönüp;

-Frank, dedim.

-Evet, dedi.

-O bayan kimdi?

-Hangi bayan Yener?

Parmağımla işaret verdim… şurada kapının eşiğinde seni dinliyordu gece. Koşarak yanıma geldi, nasıl bir bayandı? Dedi.

Bonesi olan sade bir gecelik yada elbisesi olan beyazlar giyinmiş, saçlarını iki oruk yapmış omuzlarından aşağı kumral bir bayan!!…

Frank şaşırmıştı. Biraz zorlasam kalbinin sesini dahi duymam mümkündü.

Aniden çöktü oturdu. Bu binadan benden başka kimse yok çocuğum! Dedi

-İyi misin? Dedim.

El işareti yaptı. Gitmemi istedi, belli ki yalnız kalmak istiyordu.

Düşünmeden edemedim. Hatta irkildim. O kadının Maria olması muhtemel miydi?

Küf kokan kapıya yönelip çıkmak istediğimde, kapının köşesindeki gösterişli çerçevesi olan levha dikkatimi çekti.

“Beni gördüğün için mi iman ettin, gitmeden iman edenlere ne mutlu” Yuhanna 20/24-29

Dışarı çıktığımda bir Amsterdam sonbaharının sabah soğuğu dahi beni ayıltmakta zorlanmıştı. Kilisenin yeşillenmiş eski taslarına bakarken küf kokan kapıyı kapadım. Bahçe kapısına vardığımda mor bisikletim adeta bana gülümsedi. Bir zaman tünelinden çıkar gibiydim. Sokağın diğer başından bisikleti ile yaklaşan kız dikkatimi çekti. Saçları ipek gibi rüzgârda savruluyor, bana hızla yaklaşıyordu. Bisikletimi aceleyle yola  doğru çevirdim.rüzgar yüzümü gıdıkladığında İşte şimdi kendime geldim be!…diye düşünmüştüm.

Hayat akıyordu ve bizler  gecikmemeliydik


öykü
Yalnız Balıklar